سجواءلغتنامه دهخداسجواء. [ س َج ْ ] (ع ص ) ناقة سجواء؛ شتر ماده که وقت دوشیدن آرام و قرار گیرد. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). || امراءة سجواءالطرف ؛ زن آرمیده چشم . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد).
