سذریه

سذریه . [ س َ ذَ ی َ ] (اِ) یا قاعده ٔ قبول . یکی از رسومی است که در جامعه ٔ زردشتیان فوق العاده متداول بوده است ، بدین معنی که چون مردی میمرد و فرزندی بالغ نمیگذاشت که جانشین او شود و ریاست خانواده را بعهده گیرد، صغار میت را بقیم میسپردند و اگر میت توانگر بود بایستی شخصی بعنوان «پسرخوانده » قائم مقام او شده ترکه ٔ او را اداره کند. و اگر آن مرد «زنی ممتاز» داشت آن زن بعنوان «پسرخوانده ٔ» پدر تا مرگ او میشد ولی زوجه که «چاکر زن » بود نمیتوانست به این منصب شود، و بایستی او را مثل صغار دیگر بقیم بسپارند، در این صورت پدر آن زن «چاکر زن » قیم محسوب میگردید. و اگر قیم وفات مییافت برادر «چاکر زن » یا برادری که در میان چندفرزند مقام ارشدیت داشت یا یکی از خویشان نزدیکش قیم او میشد. اگر در خانه ٔ مرد میت زنی «ممتاز» یا دختری یگانه نبود سمت فرزندخواندگی ببرادر و پس از او بخواهر و سپس بدختر برادر و بعد به پسر برادر تعلق میگرفت و پس از این طبقات به سایر خویشاوندان نزدیک میرسید. (ایران در زمان ساسانیان کریستن سن چ 2 ص 355).