سراکوفتلغتنامه دهخداسراکوفت . [ س َ ] (اِمص مرکب ) از: سر +ا (واسطه ) + کوفت (کوفتن ). در زبان کنونی : سرکوفت . (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). سرزنش و طعنه و به حذف الف نیز آمده است . (انجمن آرا) (آنندراج ) (رشیدی ).
