سربخلغتنامه دهخداسربخ . [ س َ ب َ ] (ع ص ) زمین فراخ نرم و زمینی که در آن راه گم شود. (منتهی الارب ). زمین فراخ . (مهذب الاسماء). الارض الواسعة المضلة. (اقرب الموارد).
