سرحان
لغت‌نامه دهخدا
سرحان . [ س ِ ] (ع اِ) گرگ . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). گرگ درنده . (غیاث اللغات ). ج ، سراحین . (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء). سِرحال :
در دشت و کوه و بیشه بهم شیرکی چرند
شیر و پلنگ و سرحان گور و گوزن و رنگ .
- ذنب السرحان ؛ صبح کاذب . فجر اول یا فجر کاذب را از آن جهت ذنب السرحان گویند که شبیه به دم گرگ باشد از حیث استطاله و باریکی . (مفاتیح ).
|| شیر بیشه . || وسط حوض . (منتهی الارب )(اقرب الموارد).
در دشت و کوه و بیشه بهم شیرکی چرند
شیر و پلنگ و سرحان گور و گوزن و رنگ .
سوزنی .
- ذنب السرحان ؛ صبح کاذب . فجر اول یا فجر کاذب را از آن جهت ذنب السرحان گویند که شبیه به دم گرگ باشد از حیث استطاله و باریکی . (مفاتیح ).
|| شیر بیشه . || وسط حوض . (منتهی الارب )(اقرب الموارد).
