سرفکنده

سرفکنده . [ س َ ف َ / ف ِ ک َ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) سرافکنده . شرمسار. خجل :
خورشید سرفکنده و مه خویشتن شناس
مریخ نرم گردن و کیوان فروتن است .

انوری .

نزد رئیس چون الف کوفی آمدم
چون دال سرفکنده خجل وار میروم .

خاقانی .

چو مریم سرفکنده ریزم از طعن
سرشکی چون دم عیسی مصفی .

خاقانی (دیوان چ سجادی ص 24).

پیوسته پیش حکمت چون سرفکنده ام من
زین بیش سرمیفکن چون شمع در کنارم .

عطار.

به کوی میکده گریان و سرفکنده روم
چرا که شرم همی آیدم ز حاصل خویش .

حافظ.

گر بر در این میر تو ببینی
مردی که بود خوارو سرفکنده .

یوسف عروضی .

|| سرفروهشته . سربزیرافکنده . سرفروبرده :
مرا آید ز بوتیمار خنده
لب آبی نشسته سرفکنده .

عطار.

گویند پشه بر لب دریا نشسته بود
در فکر سرفکنده بصد عجز و صدنوا.

عطار.