سرف سرف
لغتنامه دهخدا
سرف سرف . [ س ُ س ُ ] (اِ مرکب ) سرفان . سرفه کنان :
پیری مرا به زرگری افکند ای شگفت
بی گاه و دود زردم و همواره سرف سرف
زرگر فرونشاند کرف سیه به سیم
من باز برفشانم سیم سره به کرف .
پیری مرا به زرگری افکند ای شگفت
بی گاه و دود زردم و همواره سرف سرف
زرگر فرونشاند کرف سیه به سیم
من باز برفشانم سیم سره به کرف .
کسایی مروزی .
