سر بکردنلغتنامه دهخداسر بکردن . [ س َ ب ِ ک َ دَ ] (مص مرکب ) سر بکردن زنی با مردی ؛ تباهی کردن با او. (یادداشت مؤلف ) : گفت او را یک بار گرفتم و با هندویی سر بکرد و بگریخت . (اسکندرنامه ٔ نسخه ٔ سعید نفیسی ).
