سست پی
لغت‌نامه دهخدا
سست پی . [ س ُ پ َ / پ ِ ] (ص مرکب ) آنکه آهسته راه میرود و کندرو و تنبل . (ناظم الاطباء) :
سپه ماند از بردع و اردبیل
وز ارمینه سست پی یک دو خیل .
|| پست نژاد. پست تبار :
من از تخمه ٔ بهمن و پشت کی
چرا ترسم از رومی سست پی .
سپه ماند از بردع و اردبیل
وز ارمینه سست پی یک دو خیل .
فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 9 ص 2708).
|| پست نژاد. پست تبار :
من از تخمه ٔ بهمن و پشت کی
چرا ترسم از رومی سست پی .
نظامی .
