سست گرفتن
لغت‌نامه دهخدا
سست گرفتن . [ س ُ گ ِ رِ ت َ ] (مص مرکب ) سهل انگاشتن . آسان گرفتن :
ز هر قومی حکایت باز می جست
نگیرد مرد زیرک کار خود سست .
که سخت سست گرفتی و نیک بد کردی
هزار نوبت ازین رای باطل استغفار.
|| آرام بودن . درشتی نکردن :
بگفتن درشتی مکن بر امیر
چو بینی که سختی کند سست گیر.
ز هر قومی حکایت باز می جست
نگیرد مرد زیرک کار خود سست .
نظامی .
که سخت سست گرفتی و نیک بد کردی
هزار نوبت ازین رای باطل استغفار.
سعدی .
|| آرام بودن . درشتی نکردن :
بگفتن درشتی مکن بر امیر
چو بینی که سختی کند سست گیر.
سعدی .
