سعدالدین جوینی
لغت‌نامه دهخدا
سعدالدین جوینی . [ س َ دُدْ دی ن ِ ج ُ وِ ] (اِخ ) محمدبن حسن بن محمدبن حموة او راست : سجنجل الارواح و محبوب الاولیاء. بسال 650 وفات یافت . این رباعی از اوست :
دل وقت سماع ره بدلدار برد
جانرا بسراپرده ٔ اسرار برد
این نغمه چو مرکبی است مر روح ترا
بردارد و خوش بعالم یار برد.
رجوع به ریاض العارفین ص 83 شود.
دل وقت سماع ره بدلدار برد
جانرا بسراپرده ٔ اسرار برد
این نغمه چو مرکبی است مر روح ترا
بردارد و خوش بعالم یار برد.
(از معجم الفصحاء ج 1 ص 244).
رجوع به ریاض العارفین ص 83 شود.
