سغ

سغ. [ س َ ] (اِ) پوشش و سقف خانه و گنبد و امثال آن . پوشش خانه . (رشیدی ) (برهان ). || نوعی از عمارت طولانی و دراز و آن را به عربی ازج خوانند. (برهان ). نوع عمارت است درازا و خمیده مانند طاق که به عربی ازج گویند. (رشیدی ) (آنندراج ). || شغ. سخ . (از حاشیه ٔبرهان قاطع چ معین ). شاخ گاو. (برهان ) :
ببازی و خنده گرفتن نشست
سغ گاو و دنبال گرگی بدست .

فردوسی .

|| کام . (یادداشت مؤلف ). اکنون در تهران و بروجرد و کرمانشاه و گلپایگان و اراک (سلطان آباد) به معنی قسمت درونی فک اعلا بکار رود. (از حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ).