سما

سما. [ س َ ] (ع اِ) در میان فارسی زبانان با حذف همزه به معنی آسمان آمده :
آب رونده به نشیب و فراز
ابر شتابنده بسوی سماست .

ناصرخسرو.

نام بزرگ امام زمانست از این مثل
من از زمین چو زهره بدو بر سماشدم .

ناصرخسرو.

چون بخندی خبر دهد دهنت
کز سما اختران همی ریزد.

خاقانی .

عشر ادب خوانده ز سبع سما
عذر قدم خواسته از انبیا.

نظامی .

یکدهان نالان شدی سوی شما
های و هویی در فکنده در سما.

مولوی .

سیر بیرونی است فعل و قول ما
سیر باطن هست بالای سما.

مولوی .

رجوع به سماء شود. || اسم . || نام و نشان و علامت . (ناظم الاطباء).