سنگور

سنگور. [ س َ ] (اِ) سله ای باشد که فقاعیان شیشه ها و کوزه های فقاع را که بوزه باشد در میان آن بچینند. (برهان ) (فرهنگ رشیدی ) (آنندراج ). سله ٔ فقاعیان که فقاع در آن چینند. (اوبهی ). سنجور. (مهذب الاسماء) :
اگر چون زر نخواهی رای عاشق
منه بر گردنم چون سیم سنگور.

سنائی .

نارسیده ترنج با رودش
چون فقع کوزه و چوسنگور است .
ابوالفرج رونی (دیوان چ چابکن مستشرق روسی ص 29).
|| بادریسه ٔ دوک ، و آن چرم یا چوبی باشد مدور که در گلوی دوک محکم سازند و به عربی فلکه خوانند. || نام مرغی . (برهان ) (آنندراج ) (جهانگیری ).