سیمین تن
لغت‌نامه دهخدا
سیمین تن . [ ت َ ] (ص مرکب ) سیمین بدن . آنکه بدن وی چون نقره سپید باشد :
گفت وقت گل است باده بخواه
زآن سمن عارضین سیمین تن .
کجا شد آن صنم ماهروی سیمین تن
کجا شد آن بت عاشق پرست مهرلقای .
بت سیمین تن سنگین دل من
بتو گمره شده مسکین دل من .
نگارین روی شیرین خوی عنبربوی سیمین تن
چه خوش بودی در آغوشم اگر یارای آنستی .
گفت وقت گل است باده بخواه
زآن سمن عارضین سیمین تن .
فرخی .
کجا شد آن صنم ماهروی سیمین تن
کجا شد آن بت عاشق پرست مهرلقای .
فرخی .
بت سیمین تن سنگین دل من
بتو گمره شده مسکین دل من .
نظامی .
نگارین روی شیرین خوی عنبربوی سیمین تن
چه خوش بودی در آغوشم اگر یارای آنستی .
سعدی .
