شاشی

شاشی . (اِخ ) محمدبن علی بن اسماعیل الفقال مکنی به ابوبکر. وی در علم تفسیر و حدیث و فقه و لغت از پیشوایان جهان بود. بسال 291 تولد و بسال 366 هَ . ق . وفات یافت . وی فقیه شافعی مشهور است . (لباب الانساب ). در روضات الجنات آمده : وی همان فقیه شافعی است که ابن خلکان از او یاد کرده و در وصف او گفته است که امام بلامنازع عصر خویش و فقیه و محدث و اصولی و لغوی شاعر بود و در ماوراء النهر در زمان او شافعیان را کس مانند او نبود. فقه را از ابن سریج فرا گرفت و او را مصنفات زیادی است وی راکتابی است در اصول فقه . شرح الرّساله نیز از تصنیفات او است . از محمدبن جریر طبری و اقران وی روایت حدیث کرده است . و الحاکم ابوعبداﷲ و ابوعبیداﷲبن منده و جماعت کثیری از وی روایت حدیث کرده اند. وی پدر قاسم صاحب کتاب التقریب است که در النهایه و الوسیط و البسیط از آن نقل قول شده و غزالی در باب ثانی از کتاب الرهن از آن یاد کرده است . وی چنانکه در طبقات الفقهاء آمده بسال 330 هَ . ق . درگذشت . و نسبت او به شاش است و آن شهری است در ماوراءالنهر که از آنجا جمعی از دانشمندان برخاسته اند. (روضات الجنات ص 449). وی از طرفداران اعتزال است . (تاریخ ادبیات ایران دکتر صفا ج 1، 276). و رجوع به تاریخ بیهقی ص 163 و تاریخ گزیده ص 798 و ریحانة الادب شود.