شاهندن
لغت‌نامه دهخدا
شاهندن . [ هََ دَ ] (مص ) صالح بودن و نیکوکاری کردن . (فرهنگ جهانگیری ). تقوی و صلاح داشتن و متقی و پرهیزکاربودن باشد. (برهان قاطع) (آنندراج ). متدین بودن و تقوی و صلاح داشتن و صادق و درستکار بودن و پرهیزگار بودن . (ناظم الاطباء). رجوع به شاهیدن و شاهیده شود.
