شاه فلک
لغتنامه دهخدا
شاه فلک . [ هَِ ف َ ل َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از آفتاب است :
ز شاه فلک تیغو مه مرکب او
زحل خود و مریخ خفتان نماید.
خور خواهد شاهد و شاه فلک محروروار
آن همه کافور کز هندوستان افشانده اند.
ز شاه فلک تیغو مه مرکب او
زحل خود و مریخ خفتان نماید.
خاقانی .
خور خواهد شاهد و شاه فلک محروروار
آن همه کافور کز هندوستان افشانده اند.
خاقانی .