شأفة

شأفة. [ش َءْ ف َ ] (ع مص ) بمعنی شآفة؛ ریش برآمدن از کف پای . (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب ). || بخشم آوردن . (از اقرب الموارد). بخشم آوردن کسی را. (منتهی الارب ). || ریش شدن ناخن پای . (از اقرب الموارد). || ترس از رسیدن چشم زخم . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || ترس ازراه نمودن کسی را که خوش آیند نباشد دیگری را. (از اقرب الموارد). رجوع به شأفة شود. || (اِمص ) دشمنی و عداوت . بینهم شأفة؛ یعنی میان ایشان دشمنی باشد. و استأصل اﷲ شأفتهم ؛ یعنی خدای از بن برکند دشمنی و آزار ایشان را. (از اساس البلاغه ٔ زمخشری ) (از متن اللغة) (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).