شاکلة

شاکلة. [ ک ِ ل َ ] (ع اِ) صورت . شکل . هیأت . مثل . (از اساس البلاغة) (از اقرب الموارد) (از متن اللغة): علی شاکلة ابیه ؛ بر هیأت پدر خویش است . || خوی . (ترجمان القرآن ص 54). جدیلة. (متن اللغة): عمل علی جدیلته ؛ ای شاکلته . (اساس البلاغة) (اقرب الموارد). عادت و طبیعت . (بحر الجواهر). سَیرة. (اقرب الموارد). طَریقَة. (اقرب الموارد). وَتیرَة. (اقرب الموارد). دَأب . (اقرب الموارد). هِجّیرة. هِجّیرَة. (اقرب الموارد). || سپیدی بناگوش . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (اقرب الموارد) (از متن اللغة) (بحر الجواهر). || پوست مابین کناره ٔ تهیگاه اسب و زانوی اسب . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از متن اللغة) (آنندراج ). || تهیگاه . (منتهی الارب ): اصاب شاکلة الرمیة؛ تهیگاه آن . (از اقرب الموارد) (از متن اللغة) (اساس البلاغة) (آنندراج ) (بحر الجواهر). خاصِرَة. (صحاح ). تهیگاه . (مهذب الاسماء). ج ، شواکل . || کرانه و جانب . (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از متن اللغة): شاکلتی الطریق ؛ دو جانب و دو کرانه ٔ راه . (از اقرب الموارد) (اساس البلاغة). طریق ظاهرا الشواکل . (اساس البلاغة). راه که جوانب آن معلوم باشد. || ناحیت . (از متن اللغة) (از اقرب الموارد). سوی . (منتهی الارب ). || حاجت . (از متن اللغة). || شاهراه که از آن راه فرعی منشعب گردد. (از اقرب الموارد). طریق ذوشواکل ؛ و هی الطریق التی تنشعب منه . (تفسیر کشاف زمخشری ج 2 ص 244). || مذهب و طریقت . (از متن اللغة) (کشاف زمخشری ). نیت و راه و روش . (منتهی الارب ). قل کل یعمل علی شاکلته ؛ ای علی مذهبه و طریقتة. (از تفسیر کشاف زمخشری ج 2 ص 244).قصد و آهنگ . (ناظم الاطباء) (آنندراج ). || خرد. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). عقل .