شب گل
لغت‌نامه دهخدا
شب گل . [ ش َ ب ِ گ ُ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) رسم است که در موسم بهار دو ساعت قبل از صبح که وقت شکفتن گل است به سیر گلزار میروند. و در چراغ هدایت نوشته که شبهای ایام بهار را «شب گل » گویند. چرا که در ایام بهار تمام گلها بشکفد و مردم در آن ایام سیر کنند. (از بهار عجم ) (آنندراج ). شب مهتاب در فصل گل سرخ که مردم به گشت گلزار میروند. (فرهنگ نظام ) :
خط شبرنگ برون زان لب گل می آید
مژده ای باده پرستان شب گل می آید.
عندلیبان چه بلا شور و فغانی دارند
بی تو بوی شب خون از شب گل می آید.
خط شبرنگ برون زان لب گل می آید
مژده ای باده پرستان شب گل می آید.
مفید بلخی .
عندلیبان چه بلا شور و فغانی دارند
بی تو بوی شب خون از شب گل می آید.
مفید بلخی .
