شت

شت . [ ش َ ] (اِ) کلمه ٔ تعظیم است و آن را تیمسار نیز گویند و هر دو به معنی حضرت است که در عربی معروف است . (انجمن آرا) (آنندراج ). لفظی است در فارسی ، ترجمه ٔ لفظی که در عربی حضرت گویند. (برهان ). به سخن بزرگ نامیدن کسی را. (یادداشت مؤلف ). لغت شت فارسی نیست نخستین بار در دساتیر چاپ ملافیروز به کار رفته است . این لغت هندی است ، اما نه مانند لغات کپی (بوزینه ) و شکر و شمن و چندن (صندل ) که از زمان بسیار قدیم داخل فارسی شده باشد. شت به این معنی در نوشته های قدیم فارسی نیامده ودر فرهنگ جهانگیری که آن هم در هند نوشته شده یاد نگردیده است . در همه ٔ فرهنگها، شت مخفف شتل ، و مصطلح در قمار، یاد شده است و در دبستان المذاهب به معنی حضرت بکار رفته است . (از حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ).