شخوده
لغت‌نامه دهخدا
شخوده . [ ش َ دَ ] (ن مف ) خراشیده .(لغت فرس اسدی ). ریش کرده به ناخن یا به دندان . (برهان ). به ناخن کندیده . (شرفنامه ٔ منیری ) :
یکی چون دل مهربان کفته پوست
یکی چون شخوده زنخدان دوست .
- شخوده رخ ؛ روی مجروح . که گونه ها را به ناخن مجروح کرده باشد. خراشیده رخسار :
همه رفت غلطان بخاک اندرا
شخوده رخان و برهنه سرا .
- شخوده دل ؛ دل ریش . خراشیده دل :
برفتند و شبگیر بازآمدند
شخوده دل و پرگداز آمدند.
- شخوده روی ؛ خراشیده رخسار. رخسار به ناخن کننده . شخوده رخ :
شخوده روی برون آمدم ز خانه به کوی
به رنگ چون شبه کرده رخی چو نقره ٔ خام .
- رخ شخوده ؛ خراشیده روی . رخساره در ماتم کسی به ناخن کنده :
دلبرانند بر سر کویش
زلف ببریده رخ شخوده هنوز.
یکی چون دل مهربان کفته پوست
یکی چون شخوده زنخدان دوست .
اسدی .
- شخوده رخ ؛ روی مجروح . که گونه ها را به ناخن مجروح کرده باشد. خراشیده رخسار :
همه رفت غلطان بخاک اندرا
شخوده رخان و برهنه سرا .
فردوسی .
- شخوده دل ؛ دل ریش . خراشیده دل :
برفتند و شبگیر بازآمدند
شخوده دل و پرگداز آمدند.
فردوسی .
- شخوده روی ؛ خراشیده رخسار. رخسار به ناخن کننده . شخوده رخ :
شخوده روی برون آمدم ز خانه به کوی
به رنگ چون شبه کرده رخی چو نقره ٔ خام .
فرخی .
- رخ شخوده ؛ خراشیده روی . رخساره در ماتم کسی به ناخن کنده :
دلبرانند بر سر کویش
زلف ببریده رخ شخوده هنوز.
خاقانی .
