شراة

شراة. [ ش ُ ] (اِخ ) فرقه ای از خوارج . (منتهی الارب ). نامی است که خوارج به خود داده اند. اهل نهروان و آن کسانی باشند که خارج از طاعت امام گمان میکنند که فروخته اند دنیای خود را به آخرت . (از یادداشت مؤلف ). ج ِ شاری .(از ناظم الاطباء). رجوع شود به شاری و خوارج . و ضحی الاسلام ص 290، الوزراء و الکتاب ص 184، سیرة عمربن عبدالعزیز ص 229، تاریخ کرد ص 132، البیان و التبیین ج 1 ص 54، 55 و 309، ج 2 ص 198 و 163، العقدالفرید ج 1ص 166، ج 5 ص 239 و 393 و کازیمیریسکی ج 1 ص 1224.