شراره
لغت‌نامه دهخدا
شراره . [ ش َ رَ / رِ ] (ع اِ) جرقّه . (یادداشت مؤلف ). خدره . (نصاب الصبیان ). نیم سوخته . (دهار). آتشپاره و جرقه ٔ آتش . (ناظم الاطباء) :
سر نوک نیزه ستاره ببرد
سر تیغ تاب از شراره ببرد.
از بیم تو بهراسد در چرخ ستاره
پنهان شود از سهم تو در سنگ شراره .
حراقه وار درزنم آتش به بوقبیس
ز آهی که چون شراره مجزا برآورم .
از شراره ٔ آه مشتاقان دل
آتش عنبرفشان برکرد صبح .
شراره زان ندارد پرتو شمع
که این نور پراکنده است و آن جمع.
هیمه ٔ بسیار را شراره ای کافی است . (از شاهد صادق ).
|| زبانه ٔآتش . (ناظم الاطباء).
- شراره ٔ کارزار؛ اشتداد جنگ . (ناظم الاطباء).
سر نوک نیزه ستاره ببرد
سر تیغ تاب از شراره ببرد.
فردوسی .
از بیم تو بهراسد در چرخ ستاره
پنهان شود از سهم تو در سنگ شراره .
منوچهری .
حراقه وار درزنم آتش به بوقبیس
ز آهی که چون شراره مجزا برآورم .
خاقانی .
از شراره ٔ آه مشتاقان دل
آتش عنبرفشان برکرد صبح .
خاقانی .
شراره زان ندارد پرتو شمع
که این نور پراکنده است و آن جمع.
نظامی .
هیمه ٔ بسیار را شراره ای کافی است . (از شاهد صادق ).
|| زبانه ٔآتش . (ناظم الاطباء).
- شراره ٔ کارزار؛ اشتداد جنگ . (ناظم الاطباء).
