شربة
لغت‌نامه دهخدا
شربة. [ ش َ رَب ْ ب َ ] (ع اِ) زمین گیاه ناک که در آن درخت نباشد. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || راه و روش کار. یقال : مازال علی شربة واحدة؛ ای علی امر واحد؛ یعنی بر امر واحد. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || جانب وادی و در حدیث سهل «ان أخاه عبداﷲ وجدقتیلا فی شربة» بدین معنی است . (از اقرب الموارد).
