شعرباف

شعرباف . [ ش َ ] (نف مرکب ) شعربافنده . کسی که پارچه ٔ ابریشمی اعلامیبافد. (از ناظم الاطباء). کسی که اقمشه ٔ ابریشمی ببافد مثل قطنی و زربفت و مانند آن . (آنندراج ). که مویینه بافد. مویینه باف . (یادداشت مؤلف ) :
اگر فوطه ای گیرد از شعرباف
به دستور ماکو شود موشکاف .

ملاطغرا (از آنندراج ).

دلم در بت شعربافی است بند
که هر تار باشد به دستش کمند.

میرزا طاهر وحید (از آنندراج ).

- شعربافخانه ؛ کارگاه موتابی و بافتن پارچه های مویی : مشرف شعربافخانه مبلغ پانزده تومان مواجب و از یک تومان رسوم که جمع میشود سی و سه دینار و دو دنگ رسوم داشته . (تذکرة الملوک چ دبیرسیاقی ص 63).
|| (ن مف مرکب ) شعربافته . پارچه ٔ بافته از موی . مویی : پیراهن شعرباف . (یادداشت مؤلف ).