شعله زاده
لغتنامه دهخدا
شعله زاده . [ ش ُ ل َ / ل ِ دَ / دِ ] (اِخ )کنایه از ابلیس و شیطان است (از غیاث اللغات )، بدان مناسبت که ابلیس از آتش آفریده شده است :
برهان آدمیت ما قدسیان بس اند
کو شعله زاده تا بنماید سجود ما.
و رجوع به ابلیس شود.
برهان آدمیت ما قدسیان بس اند
کو شعله زاده تا بنماید سجود ما.
صائب تبریزی (از آنندراج ).
و رجوع به ابلیس شود.