شفاساز
لغتنامه دهخدا
شفاساز. [ ش ِ / ش َ ] (نف مرکب ) شفاسازنده . نافع و سودمند و شفادهنده . (ناظم الاطباء) :
به دستان دوستان را کیسه پرداز
به زخمه زخم دلها را شفاساز.
|| دارویی که تندرستی آورد. (ناظم الاطباء).
به دستان دوستان را کیسه پرداز
به زخمه زخم دلها را شفاساز.
نظامی .
|| دارویی که تندرستی آورد. (ناظم الاطباء).