شفیر

شفیر. [ ش َ ] (ع اِ) کرانه ٔ نیام چشم که بر روی مژه روید. || کرانه ٔ هر چیزی : محمد (ص ) و علی بر شفیر دوزخ باشند و ابوبکر و عمر و اتباع ایشان را در دوزخ می اندازند. (کتاب النقض ص 292). و رجوع به شفر شود. || کرانه ٔ لب شتر. || کرانه ٔ وادی از جانب بالایین . ج ، اشفار. (منتهی الارب )(از آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || لب چاه . (مهذب الاسماء). لب حوض . (دهار).