شمس الدین
لغت‌نامه دهخدا
شمس الدین . [ ش َ سُدْ دی ] (اِخ ) میرشمس الدین شاه جهان آبادی . از گویندگان قرن دوازدهم هجری و فاضلی فقیرمنش و شاعری نیکوروش بود و خود را از بنی عباس می دانست . آخر به لباس فقر ملبس گشت . بیت زیر از اوست :
ناله ٔ مرغ قفس می برد از کار مرا
که از این پیش دلی بودگرفتار مرا.
(از آتشکده ٔ آذر چ شهیدی ص 386 و فرهنگ سخنوران ).رجوع به همان دو مأخذ شود.
ناله ٔ مرغ قفس می برد از کار مرا
که از این پیش دلی بودگرفتار مرا.
(از آتشکده ٔ آذر چ شهیدی ص 386 و فرهنگ سخنوران ).رجوع به همان دو مأخذ شود.
