شناظلغتنامه دهخداشناظ. [ ش ِ ] (ع اِ) شناظالجبل ؛ سر کوه و کرانه ٔ آن . (از منتهی الارب ). بالای کوه .(از اقرب الموارد). || امراءة ذات شناظ؛ زن پرگوشت و فربه . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
