شهرتاش
لغتنامه دهخدا
شهرتاش . [ ش َ ] (اِ مرکب ) همشهری و هر دو نفر که از اهل یک شهر باشد. (ناظم الاطباء). همسایه و همشهر. (آنندراج ) (غیاث ) :
با حکیم او رازها می گفت فاش
از مقام و خواجگان و شهرتاش .
با حکیم او رازها می گفت فاش
از مقام و خواجگان و شهرتاش .
مولوی .