شهره
لغت‌نامه دهخدا
شهره . [ ش َ رَه ْ ] (اِ مرکب ) مخفف شهراه و شاهراه . شارع و راه بزرگ و وسیع. (ناظم الاطباء) :
بر سر شهره ِ عجزیم کمر بربندیم
رخت همت ز رصدگاه خطر بربندیم .
جان از پی گرد موکب تو
بر شهره ِ ترکتاز بستیم .
بر شهره ِ منزل کواکب
اجرام بروج گشته راکب .
چون بگیری شهرهی که ذوالجلال
برگشاده ست ازبرای انتسال .
رجوع به شاهراه شود.
بر سر شهره ِ عجزیم کمر بربندیم
رخت همت ز رصدگاه خطر بربندیم .
خاقانی .
جان از پی گرد موکب تو
بر شهره ِ ترکتاز بستیم .
خاقانی .
بر شهره ِ منزل کواکب
اجرام بروج گشته راکب .
نظامی .
چون بگیری شهرهی که ذوالجلال
برگشاده ست ازبرای انتسال .
مولوی .
رجوع به شاهراه شود.
