شواظ

شواظ. [ ش ِ / ش ُ ] (ع اِ) زبانه ٔ آتش بی دود. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (مهذب الاسماء). شعله ٔ آتش . (غیاث ). مارج . لهب . زبانه . زبانه ٔ آتش . (مهذب الاسماء). || دود آتش . || حرارت آتش . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || گرمی آفتاب . (منتهی الارب ): اصابنی شواظ من الشمس . (اقرب الموارد). || شدت و تیزی شهوت جماع . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || دشنام . (منتهی الارب ). || بانگ و فریاد. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || حرارت صبح . || شدت عطش . (ناظم الاطباء). || (مص ) مشاوظة. همدیگر را دشنام دادن . (منتهی الارب ). مشاتمة. (اقرب الموارد).