شوره زمین

شوره زمین . [ رَ / رِ زَ ] (اِ مرکب ) شوره زار. (فرهنگ فارسی معین ) :
ور ایدون که دشمن شود دوستدار
به شوره زمین تخم نیکی مکار.

فردوسی .

بسا شوره زمین کز آبناکی
دهان تشنگان را کرد خاکی .

نظامی .

در فراهان شوره زمینی بود که شتر با بار و اسب با سوار بدان فرومیرفت . (تاریخ قم ص 87).