شور و شر
لغت‌نامه دهخدا
شور و شر. [ رُ ش َ ] (ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) شورشر. شورشار. شورشرابا. شورو شغب . (از ناظم الاطباء). فتنه و فساد :
تا برنهاد زلفک شوریده را به رخ
اندرفتاد گرد همه شهر شور و شر.
قولش مقر و مایه ٔ نور دل
تیغش مکان و معدن شور و شر.
سرش مدام ز شور شراب عشق خراب
چو مست دایم از آن گرد شور و شر میگشت .
عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت
فتنه انگیز جهان غمزه ٔ جادوی تو بود.
و رجوع به شور و ترکیبات آن شود.
تا برنهاد زلفک شوریده را به رخ
اندرفتاد گرد همه شهر شور و شر.
عماره .
قولش مقر و مایه ٔ نور دل
تیغش مکان و معدن شور و شر.
ناصرخسرو.
سرش مدام ز شور شراب عشق خراب
چو مست دایم از آن گرد شور و شر میگشت .
سعدی .
عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت
فتنه انگیز جهان غمزه ٔ جادوی تو بود.
حافظ.
و رجوع به شور و ترکیبات آن شود.
