شکازةلغتنامه دهخداشکازة. [ ش َک ْ کا زَ ] (ع ص ) آنکه چون صورت ملیح را بیند در برابر او ایستد و به دست استمنا کند. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
