شکرباری
لغت‌نامه دهخدا
شکرباری . [ ش َ ک َ ] (حامص مرکب ) باریدن شکر. افشاندن شکر. || شیرین حرکاتی :
آمدند از ره شکرباری
کرده زیر قصب کله داری .
|| کنایه از سخن شیرین گفتن . شیرین سخنی . شیرین گفتاری :
خدای را که تواند گزارد شکر و سپاس
یکی منم که به شکرش کنم شکرباری .
آمدند از ره شکرباری
کرده زیر قصب کله داری .
نظامی .
|| کنایه از سخن شیرین گفتن . شیرین سخنی . شیرین گفتاری :
خدای را که تواند گزارد شکر و سپاس
یکی منم که به شکرش کنم شکرباری .
سعدی .
