شکربوره
لغت‌نامه دهخدا
شکربوره . [ ش َ ک َ بو رَ / رِ ] (اِ مرکب ) شکربوزه . شکربیره . شکربیزه . (ناظم الاطباء). سنبوسه ای که درون آنرا از قند و مغز بادام و مغز پسته ٔ نیم کوفته پر کنند. (ناظم الاطباء) (از برهان ). حلوایی که بشکل گُرده (کلیه ) کنند. بیرون آن از خمیر آرد گندم و درون انباشته به شکر و کوفته بادام یا گردوست . اگردک . شکربوزه . شکرپاره . (یادداشت مؤلف ). شکربوزه . (فرهنگ جهانگیری ) :
چرا منعم کنی صوفی ز محراب شکربوره
نگوید کس مسلمان را که روی از قبله برگردان .
اگر نه طاق شکربوره اش بود محراب
شکم پرست کجا باشدش حضور نماز.
و رجوع به مترادفات کلمه شود.
چرا منعم کنی صوفی ز محراب شکربوره
نگوید کس مسلمان را که روی از قبله برگردان .
بسحاق اطعمه .
اگر نه طاق شکربوره اش بود محراب
شکم پرست کجا باشدش حضور نماز.
بسحاق اطعمه .
و رجوع به مترادفات کلمه شود.
