شکرچین
لغتنامه دهخدا
شکرچین . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ] (نف مرکب )آنکه در ایام جشن و عید هرچه بیفتد جمع میکند. (ناظم الاطباء). آنکه بفخم بر چوب افراخته دارد و نثار درهوا برباید. نثارچین . (یادداشت مؤلف ) :
شدند از فخر حورالعین و رضوان
درین مجلس گهرباره شکرچین .
بگوش خسرو چین همچنان سخن گوید
که پر شود ز شکّر آستین شکرچین .
|| کنایه از شیرین گفتار :
عرصه ٔ جانفزای خاطر تو
مجمع طوطیان شکّرچین .
شدند از فخر حورالعین و رضوان
درین مجلس گهرباره شکرچین .
امیرمعزی (از آنندراج ).
بگوش خسرو چین همچنان سخن گوید
که پر شود ز شکّر آستین شکرچین .
سوزنی .
|| کنایه از شیرین گفتار :
عرصه ٔ جانفزای خاطر تو
مجمع طوطیان شکّرچین .
سیدحسن غزنوی (از آنندراج ).