شکرگیرلغتنامه دهخداشکرگیر. [ ش َ ک َ ] (ن مف مرکب ) گرفتار. ظاهراً مانند نمک گیر : مشوبر طره ٔ شیرین شکرگیروگر گیری نخست از خویشتن گیر.امیرخسرو (از آنندراج ).
