شکر گفتن

شکر گفتن . [ ش ُ گ ُ ت َ ](مص مرکب ) سپاس و ثنا گفتن . تشکر کردن :
گر بازرفتنم سوی تبریز اجازتست
شکر که گویم از کرم پاشاه ری .

خاقانی .

شکر انعام پادشا گفتن
نتوان کآن ورای غایتهاست .

خاقانی .

سلیمی که یک چند نالان نخفت
خداوند را شکر صحت نگفت .

(بوستان ).

جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال
شب فراق نخفتیم لاجرم ز خیال .

سعدی .

گر به هر مویی زبانی باشدت
شکر یک نعمت نگویی از هزار.

سعدی .

وه که گر من بازبینم روی یار خویش را
تا قیامت شکر گویم کردگار خویش را.

سعدی .

خدای را به تو فضلی که در جهان داده
کدام شکر توان گفت در مقابل آن .

سعدی .

چه شکر گویمت ای باد بامداد وصال
که بوستان امیدم بخواست پژمردن .

سعدی .

شکر ایزد بر آن همی گویم
که درین فترت و تقلب کار.

ابن یمین .

منم که دیده به دیدار دوست کردم باز
چه شکر گویمت ای کارساز بنده نواز.

حافظ.

و رجوع به شکرگو و شکرگزار شود.