شگال
لغت‌نامه دهخدا
شگال . [ ش ِ ] (اِ) شکاف و سوراخهای عمیق که به سبب سیل و توجبه در زمین بهم رسد. (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از برهان ) (از فرهنگ جهانگیری ) :
چگونه یازد بدخواه بر تو دست جدل
چگونه دارد بدگوی باتو پای جدال
که شیر رایت قهرت چو چشم بگشاید
فروشوند هزبران به گوشهای شگال .
|| چدار و بندی که در دست و پای اسبان نهند. (آنندراج ) (از برهان ) (ناظم الاطباء).
چگونه یازد بدخواه بر تو دست جدل
چگونه دارد بدگوی باتو پای جدال
که شیر رایت قهرت چو چشم بگشاید
فروشوند هزبران به گوشهای شگال .
انوری (از جهانگیری ).
|| چدار و بندی که در دست و پای اسبان نهند. (آنندراج ) (از برهان ) (ناظم الاطباء).
