شیان
لغت‌نامه دهخدا
شیان . [ شیا / ش َ ] (اِ) جزا و پاداش ومکافات نیکی و بدی هر دو باشد. (برهان ) (ناظم الاطباء) (انجمن آرا) (آنندراج ). جزا و مکافات . (فرهنگ اسدی ) (اوبهی ) (از جهانگیری ) (صحاح الفرس ) :
بر او تازه شد کینه ٔ سالیان
بکردند از هرچه کرد او شیان .
بر او تازه شد کینه ٔ مردمان
بکردندش از هرچه کرد او شیان .
شاها هر آنکه اینجا تخم امل بکاشت
آنجا ز کردگار بیابد همی شیان .
- شیان دادن ؛ مکافات و پاداش دادن :
ترا گر شیانی ندادم نگارا
شیان من اکنون بگیر این شیانی .
بر او تازه شد کینه ٔ سالیان
بکردند از هرچه کرد او شیان .
ابوشکور بلخی .
بر او تازه شد کینه ٔ مردمان
بکردندش از هرچه کرد او شیان .
فردوسی .
شاها هر آنکه اینجا تخم امل بکاشت
آنجا ز کردگار بیابد همی شیان .
عنصری .
- شیان دادن ؛ مکافات و پاداش دادن :
ترا گر شیانی ندادم نگارا
شیان من اکنون بگیر این شیانی .
زینبی .
