شیدایی
لغت‌نامه دهخدا
شیدایی . [ ش َ / ش ِ ] (حامص )دیوانگی . (آنندراج ) (یادداشت مؤلف ). صفت شیدا. جنون . (یادداشت مؤلف ). آشفتگی . (آنندراج ) :
مرا نسبت به شیدایی کند ماه پری پیکر
تو دل با خویشتن داری چه دانی حال شیدایی .
- سر به شیدایی برآوردن ؛ به آشفتگی گراییدن . دیوانه شدن :
چو عقل اندرنمی گنجید سعدی
بیا تا سر بشیدایی برآریم .
مگر زنجیرمویی گیردم دست
وگرنه سر بشیدایی برآرم .
|| عاشقی . شیفتگی . عاشقی . وله . (یادداشت مؤلف ). || (ص نسبی ) منسوب بشیدا. مفتون . دیوانه :
حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد
شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی .
مرا نسبت به شیدایی کند ماه پری پیکر
تو دل با خویشتن داری چه دانی حال شیدایی .
سعدی .
- سر به شیدایی برآوردن ؛ به آشفتگی گراییدن . دیوانه شدن :
چو عقل اندرنمی گنجید سعدی
بیا تا سر بشیدایی برآریم .
سعدی .
مگر زنجیرمویی گیردم دست
وگرنه سر بشیدایی برآرم .
حافظ.
|| عاشقی . شیفتگی . عاشقی . وله . (یادداشت مؤلف ). || (ص نسبی ) منسوب بشیدا. مفتون . دیوانه :
حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد
شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی .
حافظ.
