شیرین دهان
لغت‌نامه دهخدا
شیرین دهان . [ دَ ] (ص مرکب ) شیرین دهن . آنکه با حلاوت و دلنشینی سخن گوید. (یادداشت مؤلف ) :
توان گفتن به مه مانی ولی ماه
نپندارم چنین شیرین دهان هست .
حکایت از لب شیرین دهان سیم اندام
تفاوتی نکند گر دعاست یا دشنام .
توبه را تلخ می کند در حلق
یار شیرین دهان شورانگیز.
هر دم به تلخ کامی ما خنده می زند
شکّرلبی که از همه شیرین دهان تر است .
رجوع به شیرین دهن و شیرین زبان و شیرین سخن شود. || شیرین دهان ؛ (اِ مرکب )مقلوب دهان شیرین :
شیرین دهان آن بت عیار بنگرید
دُر در میان لعل شکربار بنگرید.
توان گفتن به مه مانی ولی ماه
نپندارم چنین شیرین دهان هست .
سعدی .
حکایت از لب شیرین دهان سیم اندام
تفاوتی نکند گر دعاست یا دشنام .
سعدی .
توبه را تلخ می کند در حلق
یار شیرین دهان شورانگیز.
سعدی .
هر دم به تلخ کامی ما خنده می زند
شکّرلبی که از همه شیرین دهان تر است .
فروغی بسطامی .
رجوع به شیرین دهن و شیرین زبان و شیرین سخن شود. || شیرین دهان ؛ (اِ مرکب )مقلوب دهان شیرین :
شیرین دهان آن بت عیار بنگرید
دُر در میان لعل شکربار بنگرید.
سعدی .
