شیرین زبانی

شیرین زبانی . [ زَ] (حامص مرکب ) بلاغت و فصاحت و خوشی گفتار. (ناظم الاطباء). صفت شیرین زبان . خوش سخنی و شیرین بیانی . خوشی وشیرینی و لطف سخن . (از یادداشت مؤلف ) :
جهان را همه فتنه ٔ خویش کرده
به نیکوخصالی و شیرین زبانی .

فرخی .

وگر کمترم من از ایشان به معنی
از ایشان فزونم به شیرین زبانی .

منوچهری .

بر او خواند شعری به الفاظ تازی
به شیرین معانی و شیرین زبانی .

منوچهری .

بپرسیدش اول به آواز نرم
به شیرین زبانی دلش کرد گرم .

نظامی .

کجا شیرین و آن شیرین زبانی
به شیرینی چو آب زندگانی .

نظامی .

نباید کز سر شیرین زبانی
خورد حلوای شیرین رایگانی .

نظامی .

به شیرین زبانی و لطف و خوشی
توانی که پیلی به مویی کشی .

سعدی .

همه عمر تلخی کشیده ست سعدی
که نامش برآید به شیرین زبانی .

سعدی .

به شیرین زبانی توان برد گوی
که پیوسته تلخی بردتندخوی .

سعدی .

تو شیرین زبانی ز سعدی بگیر
ترش گوی را گو به سختی بمیر.

سعدی .

- شیرین زبانی کردن ؛ گفتن سخنان خوش و دل انگیز. گفتن سخنانی که شنونده را خوش آید :
هم بود شوری درین سه بی خلاف
کاین همه شیرین زبانی می کند.

سعدی .