شیرین لب

شیرین لب . [ ل َ ] (ص مرکب ) شیرین زبان . فصیح و بلیغ و آنکه گفتار وی شیرین و خوش آیند باشد. (ناظم الاطباء). || نوشین لب :
لب شیرین لبان را خصلتی هست
که غارت می کند لُب ّ لبیبان .

سعدی .

گو ترش روی باش و تلخ سخن
زهر شیرین لبان شکر باشد.

سعدی .

چه شیرین لب سخنگویی که عاجز
فرومی ماند از وصفت سخنگوی .

سعدی .

آید هنوزشان ز لب لعل بوی شیر
شیرین لبان نه شیر که شکّر مزیده اند.

سعدی .

ور شکرخنده ایست شیرین لب
آستینش بگیر و شمع بکش .

سعدی (گلستان ).

رجوع به شیرین زبان شود. || شیرین لب ؛ (اِ مرکب ) مقلوب لب شیرین . لبی که شیرین و شیرین سخن است :
شیرین لب خود پیشم بر خنده چو بگشایی
خسرو شمرم خود را چونانک ترا شیرین .

سوزنی .

چو شیرین در مداین مهد بنهاد
ز شیرین لب طبقها شهد بگشاد.

نظامی .

تا چه کردیم دگرباره که شیرین لب دوست
به سخن باز نمی باشد و چشم از نازش .

سعدی .