شیر خوردن
لغت‌نامه دهخدا
شیر خوردن . [ خوَرْ / خُرْ دَ ] (مص مرکب ) مکیدن شیر. (ناظم الاطباء). رضع. (دهار). مکیدن شیر از پستان . رضاعت . خوردن طفل و جز او شیر را. (یادداشت مؤلف ): ملج ؛ شیر خوردن کودک . ملق ؛ شیر خوردن شتربچه . (تاج المصادر بیهقی ). دغل ؛ شیر خوردن بزغاله . (دهار) :
شیر خور و آنچنان مخور که به آخر
زو نشکیبی چو شیرخواره ز پستان .
گر برادر همچو حاتم شیر خورد
هر کجا مرغی است کی انجیر خورد.
طفل گیا شیر خورد، شاخ جوان گو ببال
ابر بهاری گریست طرف چمن گو بخند.
- امثال :
با هم شیر نخورده ایم . (امثال و حکم دهخدا).
شیر خور و آنچنان مخور که به آخر
زو نشکیبی چو شیرخواره ز پستان .
منوچهری .
گر برادر همچو حاتم شیر خورد
هر کجا مرغی است کی انجیر خورد.
عطار.
طفل گیا شیر خورد، شاخ جوان گو ببال
ابر بهاری گریست طرف چمن گو بخند.
سعدی .
- امثال :
با هم شیر نخورده ایم . (امثال و حکم دهخدا).
